یادداشت‌های احمد کریمی

در دوره ای زندگی می کنیم که اکثر مردم خبرنگارند؛ با استوری، لایو، استاتوس و ده ها راهکار مخابره‌ی خبر در کانال ها، گروه ها و پیج ها به دوستان، آشنایان، شاگردان و یا هر گروه هدفی که با ایشان ارتباط دارند. فضای مجازی با محصولات شبکه های اجتماعی‌اش به اعتقاد بسیاری، یک فرصت تمام عیار برای نزدیکی جوامع به هم و مطلع بودن از هر اتفاقی در جهان است؛ شاید وقتی با پدران و مادران سالخورده خودمان مواجه می شویم که از این دنیای عجیب و غریب سر در نمی آورند و نهایتاً چند شبکه تلویزیونی را پیگیرند، دلمان برایشان می سوزد! ساعت های زیادی را در فضاهای مجازی سر می کنیم و در چرخه تولید و مصرف خبر قرار می گیریم بدون اینکه توجهی به جزئیات آن داشته باشیم. اما در کنار این فضای به ظاهر زنده و پویا که همه نوع مردم در ان خبرنگارند و طبیعتاً مصرف کننده خبر، نکته قابل توجهی وجود دارد که صاحب‌نظران و کارشناسان نیز بر آن تاکید کرده اند؛ «آشفتگی روح و روان مخاطبین این فضا»! و هر چقدر مصرف شما در این فضا بیشتر باشد، این آشفتگی بیشتر خواهد بود. ذهن انسان های غرق در این فضا، پر از خبرهای متنوع، متضاد، در هم و بدون نظم است که رژیم خوراک فکری آنها را تشکیل می دهد. امروزه پای صحبت هر کسی که بنشینید و ساعتی را با او هم‌کلام شوید و خلاصه ای از گفته هایش را غربال کنید، متوجه می شوید که نظم و ثباتی در فکر و احساساتشان نیست، بلکه درگیر هزار تا بدبختی و مصیبت است که گاهاً هیچ کدامش نیز به آنها ربطی ندارد و این یعنی رعایت نشدن رژیم رسانه ای و زیاده‌خوری خبری! «خبرنگاران رسمی و البته متعهد»، در این فضای به شدت خبرنگار زده، دنبال نشان دادن نقش خود به جامعه هستند، با تخصصی که برای یاد گرفتنش، وقت گذاشته اند، به آن تعهد دارند و می خواهند با این تخصص و تعهد، مشکلات مردم را حل کنند و صرفاً به دنبال خبررسانی در سطح ساده‌ی آن نیستند. با گرامی داشت یاد و نام خبرنگاران شهیدی که در این مسیر مقدس، جانشان بر سر پیمانشان رفت، روز خبرنگار را به اهل آن تهنیت و تبریک می گویم.