یادداشت‌های احمد کریمی

حاج محمود کریمی و سید متولی عبدالعال شاید خاص‌ترین دوست‌داشتنی‌های من باشند؛ صدا و تصویر سید متولی را تا زمانی اصلا دوست نداشتم، نمی‌دانم، اصلا کششی در من ایجاد نمی کرد و اگر به صدایش می خوردم رد می شد؛ اما وقتی زندگی‌نامه‌اش را از یکی از اساتید شنیدم نظرم عوض شد؛ قاری مطرح مصری دست های پینه بسته ای داشت که اثر کار روی زمین کشاورزی بود؛ و همین من را عاشق او کرد، طوری که پس از آن صدایش را از ملکوت می شنیدم.

اما حاج محمود را چند باری از نزدیک دیدم و رفتار و اخلاق‌ش را شاید تا دیرزمانی نمی‌پسندیدم. چند باری شاهد جدیت او در مراسم ها و برخورد های نظم‌مدارانه‌اش بودم. هیات رایه العباس (ع) اما روحیه‌بخش، زیبا، شنیدنی و دیدنی و الحق‌والانصاف پسندیدنی بود، اما ابهت و شخصیت خاص حاج محمود، حریمی را باید، که ایجاد کرده بود. محرم امسال اما، حاج محمودِ هیئت چند هزار نفره رایه‌العباس، دوره‌گرد خیابان های پایتخت شد. ابهت حاج محمود این روزها برای همچو منی بسیار بیشتر از آن مداح خاص و جدی میان ده‌ها هزار نفر سینه‌زن شده، و بهتر بگویم، من حاج محمود پا برهنه‌ی آواره‌ی حسین(ع) در کوچه پس کوچه های تهران را خیلی بیشتر از قبل و بیش از همیشه دوست دارم؛ که خدایش برای حسین(ع) حفظ کند