یادداشت‌های احمد کریمی

نفربر‌ها و تانک‌ها، سربازان ارتشی، خط آتش و مردمی که هنوز تعداد کشته‌هایشان بعد از سال‌ها معلوم نیست! اتفاقی که در هفده شهریور پنجاه و هفت به وقوع پیوست و در تاریخ ما به اسم «جمعه سیاه» معروف است. «آنتونی پارسونز» آخرین سفیر دولت انگلیس در سال های نهایی حکومت منحوس پهلوی، در کتاب مهم خود به نام «غرور و سقوط» در مورد برخورد های نظامی بسیار خشن پهلوی با مردم، این نکته را بیان می کند که حکومت شاهنشاهی از سلاح ها و تجهیزات سنگین جنگی برای سرکوب مردم استفاده می کرد در حالی که در همه دنیا برای برخورد با انواع شورش های خیابانی از ساده‌ترین ابزار مثل باتوم استفاده می کنند. وی در بخش دیگر از کتاب خود این موضوع را به صراحت بیان می کند که طبق آنچه مشاهده می‌کردیم، مردم انقلابی به اماکن و تجهیزات عمومی آسیبی نمی رساندند و هر چیزی را که به نوعی مربوط به حکومت شاهنشاهی بود – مانند کازینوها و مشروب فروشی ها – به آتش می‌کشیدند، که این نشان از برنامه‌ریزی و نظم آنها در مبارزه با رژیم داشت. اگر در تاریخ معاصر و منابع بسیار باکیفیت مانده از آن دوران مطالعه کنیم، این موضوع متعجب‌مان می‌کند که چرا برخی از سر ندانستن آرزوی بازگشت موجودات حقیری مثل ربع‌پهلوی و سلطنت‌طلب‌ها را دارند؟ و البته نکته مهم‌تری که برخی از خوش‌خیال ها به آن توجه نمی کنند تفاوت «کودتا» با «انقلاب» است، که اولی هر لحظه ممکن است در بازی قدرتی تازه به‌دوران رسیده، از بین برود و دومی را هیچ قدرتی - اعم از نظامی در هر سطحی- و یا سیاسی نمی‌تواند از هم بپاشاند؛ این را باید به نفوذی های خوش‌خیال هم بیش از قبل گوشزد کنیم!!!