یادداشت‌های احمد کریمی

حتما یادتان هست!
زمانی که مدام سفارش می شد که بچه ها را مجازی نکنیم و نگذاریم در انزوای اتاق به گوشی و تبلت وابسته شوند. سفارش می شد بچه ها به بازی های گروهی و تنفس در فضای حقیقی احتیاج مبرم دارند و استفاده زیاد از تلفن همراه نه تنها مخاطرات فکری و روحی بلکه مخاطرات جسمی نیز در پی دارد.
حال به اجبارِ شرایطی که دچار آنیم، مجبور شدیم به این فضای مخاطره‌آمیز بیشتر مبتلا شویم و بچه ها، امروز نه تنها جمع های دوستانه‌ی محله‌ای نمی بینند، بلکه همان فرصت چند ماهه‌ای که در مدارس نیز با هم سن و سال های خود قاطی بودند را از دست داده اند!

امروز بچه ها مجبور به مجازی شدن هستند؛ اما چرا به یکباره از آن طرف بام افتاده ایم؟ اینکه همه دغدغه‌ی ما شده تامین گوشی و تبلت برای بچه‌های معصوم چه نتیجه ای در پی خواهد داشت؟ گوشی ندارند؟ نداشته باشند، از گوشی پدر و مادرشان استفاده کنند! و اگر آنها نیز ندارند، برای تامین گوشی یکی از والدین تلاش کنیم، نه اینکه تلفن همراه را برای بچه های دبستانی تامین کنیم!

مالکیت این تلفن های همراه بیست و چهار ساعته برای کودکان و نوجوانان نه تنها ساعات غیرکلاسی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد، بلکه اینترنتی که اکثرا دسترسی آزادی به آن دارند، باعث کشیده شدنشان به هزار و یک بیراهه‌ی دیگر را فراهم می کند! و اگر کرونا ان‌شاءالله به زودی رخت بر بست و رفت، و کلاس ها حضوری شد، آن موقع با این گوشی های همراه که به وسیله‌ی شخصی تبدیل شده چه می کنیم؟!

از ابتدا به خطا رفته ایم؛ برای ادامه و نتیجه‌ی آن برنامه ریزی کنیم که نسل امروز قرار است آینده این کشور را بسازد!