یادداشت‌های احمد کریمی

امروز با یکی دوستان داشتیم به ناشکری آدمیزاد این دوره از زندگی بشر فکر می کردیم... فکر که فقط نه، حرف هم می‌زدیم در موردش. واقعا در عجیب ترین دوره از زندگی بشر هستیم. هر امکاناتی که فکرش را بکنید، داریم و هر وسیله‌ای بخواهیم موجود است. سختی های عجیب و غریب مردم نسل های قبل در رسیدن به امکانات حداقلی به راستی وجود ندارد. یعنی فقط بین حمام رفتن برای آدم شصت سال قبل با حمام رفتن آدمی در این عصر زمین تا آسمان تفاوت است. 

هر چند آدم نسل امروز، ناراضی ترین آدم در نسل های تاریخ بشر نیز هست! به راستی چرا این قدر از زندگی خودمان و وضعیتی که در آنیم ناراضی هستیم؟ و کره زمین را و حداقل جامعه خودمان را پر کرده اند آدم هایی که به اعتقادشان، بیچاره ترین آدم ها هستند؟!

من فکر می کنم میزان رضایت ما از زندگی ارتباط مستقیم دارد به میزان فاصله ای که از خدا داریم...