یادداشت‌های احمد کریمی

نشسته‌ام و می‌نویسم. صبح است. به عبارتی صبحگاهان. هنوز آفتاب نزده و آسمان هنوز در جدالِ تعارف بین شب و روز است. این وقت‌ها برای نوشتن حال خاصی دارد؛ حالی بین نخواستن و نیاز!
نوشتن صبح برای پیدا کردن کلمات و جملاتی‌ست که توی خواب گم شده‌اند، شاید توی زندگی هم گم شده باشند. برای اینکه اینها را پیدا کنیم و بیاوریم سر قرارِ کاغذ! به میقاتِ کلمات! نوشتن خوبی‌های زیادی دارد که یکی از هزارانشْ همین پیدا کردن کلمات گم شده‌اند! ایضاً حرف‌های گم شده که توی شلوغیِ روز اصلاً نیازی به استفاده و یادآوری آنها نیست.
زندگیِ صبح آن هم روی کاغذْ حسِ زندگی جدیدی را می دهد که فقط نویسنده‌ها تجربه‌اش می‌کنند؛ اصلاح کنم، فقط برخی از نویسنده‌ها تجربه می‌کنند! مگر کسی مغزِ آن هم با آنِ قیمت بالا خورده که نویسنده نباشد اما صبح بنشیند پای کاغذ، قلم، کامپیوتر، صفحه کلید و بنویسد؟ نویسنده‌هاش این وقت صبح کمتر می‌نویسند، چه برسد به غیر نویسنده‌ها که نیازی به نوشتار تمرینی صبح ندارند.
الغرض صبح برای من بوی نوشتن می‌دهد، همراه با طعم چایی ایرانی و نسیمِ سکوتی بی نظیر. این شاید جورِ دیگر زیستن معنی بدهد اما به نظرم تجربه‌اش کنید!
و...
نویسنده نبودن دلیل خوبی برای ننوشتن نیست! بنویسید! بعد از نماز صبح بنشینید و بنویسید. چیزی برای نوشتن ندارید؟! دروغ می‌گویید! نه به معنای مرسومش؛ بلکه دارید به خودتان دروغ می‌گویید. شما حرف‌های زیادی دارید که قلمبه شده‌اند توی دل و مغز و فکر و روح و روان‌تان؛ و جایی توی زندگی که نباید، می زنند بیرون. صبح بنشینید و این حرف‌ها را بنویسید. بی‌تعارف بنویسید، چون کسی غیر شما آن را نمی‌خواند.
بنویسید که از کارفرمایتان خوشتان نمی‌آید! حوصله ندارید بروید اداره، شرکت، مدرسه! دوست دارید برای خودتان زندگی کنید. بنویسید تا خستگی و کسالت و زدگی را گذاشته باشید لای همین سطور و دَرَش را بسته باشید تا با خیال راحت به زندگی برسید...
بنویسید که تنها دلیل زنده ماندن شما چیست؟ آنْ تنها علتِ نابِ نفس کشیدنتان چه می‌تواند باشد؟ برای آن از خدا سپاسگزاری کنید. خوبی‌های داشتن و بدی‌های نداشتنش را بنویسید! بنویسید تا عمیق شوید در دوست داشتن، تا مزه‌ی شیرین نعمت‌های خدا را بچشید! این با خوردن فرق دارد، مزه‌مزه کردن است برای نشستن شیرینیِ چیزی به عمق جان!
من می نویسم برای همین‌ها، ایضاً برای تقویتِ دست و فکرِ نوشتاری! شما برای چیزهای دیگری بنویسید؛ صبح‌ها بنویسید! بوی خوبی پیدا می کند لحظات شروعِ هر روزتان...