یادداشت‌های احمد کریمی

دنیا این روزها روی دور تندِ نابودی‌ست. هر جا نگاه کنیم یکی را خفت کرده‌اند و دارند می‌زنند. حالا تو بگو این دنیا دنیای گفتمان است، دنیای موشک نیست و چه می‌دانم! بگو اصلاً دنیای بلوغِ بشر است برای زندگیِ مسالمت‌آمیز...!
من اما خیلی وقت پیش رسیدم به اعترافی که مدتی قبل حمزه غالبی در «الف الف پاریس» کرد! زندانی فراریِ فتنه‌ی 88 که بعد از رفتن به فرانسه حرف‌هایی دارد در این مستند و فکر می‌کنم جانب انصاف در انها رعایت شده. او امنیت امروز ایران را یک‌جورهایی مدیون واقع‌گرایی سیدعلی خامنه‌ای می‌داند. غالبی اعتراف می‌کند که فهمیدهْ تامین امنیت در دنیای امروز، با نایس بودن و بچه‌خوبه بودن ممکن نیست و این را سیدعلی خامنه‌ای خوب فهمیده و رعایت کرده!
من فکر می‌کنم این امنیت را باید یک جوری حالی آدم‌های این جامعه کرد. مخصوصاً بچه‌های نوجوانی که قرار است در همین فضا رشد کنند و سرنوشت کشور را توی دست خودشان بگیرند. دیروز، سر یکی از کلاس‌های متوسطه اول بحث به همین‌ مسئله کشید. رفته بودم طبق قول‌م درباره زن زندگی آزادی حرف بزنم که از وسط‌های جلسه موضوع عوض شد. سوال و جوابِ دخترها رفت سمتِ آشوب‌ها و حواشی آن، تا برود سمت حجاب و مسائل‌ش.
وقتی این بحث را ادامه دادم، می‌دانستم این‌ها با اینکه بچه‌های خوش‌فهمی هستند، اما عمقِ موضوع امنیت و حواشی آن را درک نمی‌کنند! می‌دانستم صدای یک موشک که نه، صدای یک شیکِ سلاحِ سبک را هم از نزدیک نشنیده‌اند. می‌دانستم نگاه آنها به امنیت با همه توضیحاتی که دادم، هیچ وقت به نگاه آن بچه‌ی غزه‌ای، یمنی، سوریه‌ای، عراقی و دیگر آدم‌هایی که خشونتِ تلخ جنگ را می‌چشند، نمی‌رسد...