یادداشت‌های احمد کریمی

این روزها «هزار تویِ سعودی» را می‌خواندم از خانم کارن الیوت هاوس. کتابِ فوق‌العاده‌ای که دست برده و پرده‌های زیبای زندگی پر از تجملِ عربستانی را کنار زده تا فرصتی نصیب ما کند برای دیدن پشت پرده‌های آن. کشوری با اقتصاد تک محصولی، بدون انتخابات در نظام سیاسی، همراه با چهل درصد جمعیت فقیر که جمعیتِ زنان آن تا همین سال‌های اخیر نه حق رانندگی داشتند، نه حق کار و نه حتی حق اظهار وجود!
هر چند این آخری که دارد جای پدرِ مفقود‌الخبرش بر عربستان حکومت می‌کند، سند 2030 را عجولانه اجرا کرده و تقریباً حریم‌های زیادی را که تا چندی پیش قفل بود، باز کرده و می‌کند!
عربستانِ کتاب خانم کارن، عربستانِ یک طرفه با انبوهی از روایت‌های دروغ نیست، بلکه نویسنده چند سالی در لایه‌های مختلف اجتماعیِ عربستان زیسته و با افراد مختلفی از جمله مردم صحرا نشین و فقیر گرفته تا شاهزاده‌های عربستانی نشست و برخاست داشته و حرف‌های آنها را از نزدیک شنیده و زندگی انها را از نزدیک دیده است؛ به راستی این کتاب انتقال دهنده روایت‌هایی واقعی از درون جامعه‌ی عربستان است که یافتنش برای امثال من و شما امکان‌پذیر نیست...
خانم کارن در این کتاب بر اساس یافته‌های میدانی و بررسی مسائل مختلف در عربستان سعودی به این نتیجه می‌رسد که عن‌قریب پایه‌های حکومت پادشاهی عربستان فرو خواهد ریخت و نابودی این نظامِ حکومتی به زودی رقم خواهد خورد! کارن اعتقاد دارد جوانان عربستانی این حاکمیت بسته، یک‌طرفه، خانوادگی و سلطنتی را تحمل نخواهند کرد و انفجار نزدیک است. شاید همان چیزی که رهبری مدتی پیش به شیوه‌ای دیگر بیانش کرد.
جالبِ ماجرا اما این است که معدود افرادی در ایران هنوز در سودای برگشت به حکومتِ پادشاهی و سلطنتی هستند. و مثل این روزها که به یکی از نمادهای جمهوریت نظام یعنی انتخابات نزدیک می‌شویم، همه دغدغه‌شان کم شدن مشارکت مردم است! انتخاباتی که نماد دموکراسی در همه دنیا شناخته می‌شود و نه تنها در ایران که در هر کشوری دارای ارزش و اعتبار فوق‌العاده‌ای می‌باشد.
حق انتخاب بر مردمی که لایق آن هستند، مبارک باشد...