یادداشت‌های احمد کریمی

وقتی شبکه‌های اجتماعی مانند "وایبر"، وآتس‌آپ" و ... با فرهنگ و اخلاق همراه خودشان پای بر عرصه روزگارمان گذاشتند، جبهه‌گیری‌های مختلفی در تأیید و عدم تأیید آنها صورت گرفت.

سوای بحث‌های مرتبط با این حوزه، اعم از "لزوم یا عدم فیلترینگ" و یا "اعتیاد افراد به این فضا" و یا ...؛ باید دقت کرد که، باب امتحان خداست که در این مسیر، باز شده است...

همیشه در برخورد با مسائل و موضوعات مختلف - در محور بحث ما – دو برخورد و دو دیدگاه خود را نشان می‌دهند. گروهی که به وسیله این "ابزارِ امتحان خدا" به انحراف می‌روند و آخرت خویش را به لذت و جذبه‌ای زودگذر می‌فروشند و گروهی که همین "تهدید" را به "فرصت" بدل می‌کنند و راه رسیدن خود را به خدا هموار می‌کنند...

گروه اول، بسیار راحت‌تر از قبل، برای رسیدن به دوستی جنس مخالف، موفق هستند و فضای خوبی برای چشم چرانی، هوس‌رانی و شهوت‌رانی خویش یافته‌اند. کما اینکه اگر این شبکه‌ها هم ایجاد نمی‌شد، جایی دیگر و با ابزاری دیگر، خود را ارضاء روحی و فکری می‌کردند...(این حرف به معنای زیر سوال بردن فیلترینگ این شبکه ها نیست)

اما باید به این نکته نیز توجه لازم را مبذول کرد که این شبکه ها باعث تجمیع جوانان زیادی در گروه‌های مجازی شده‌اند و فرصتی هست برای آنها که دنبال "منبری" می‌گردند برای زدن حرف خویش و دفاع از آرمان‌های اسلامی و اعتقادی...

همان طور که سیلی از جملات التقاطی و شبهه‌هایی با ظاهری زیبا اما بسیار مخرب بر اعتقادات جوانان ما، در این شبکه ها منتشر می‌شوند (البته بسیار هم اتفاق می‌افتد که عاملان پخش شبهات از روی بی اطلاعی این کار را می‌کنند)؛ می‌توان این فضا را برای از بین بردن شبهات بی‌شماری مساعد کرد(بحث نحوه کم‌گویی و موثرگویی نیز در این محور به جای خود باقی‌ست)

حال باید با جدیت از خودمان بپرسیم، در این شبکه‌ها، منتصب به جریان حق هستیم یا جبهه ناحق؟

...

به عنوان مثال:

اگر عضو "واتس‌آپ" هستیم، از خود بپرسیم، واتس آپ برای من، راه رسیدن به خداست، یا شیطان؟