یادداشت‌های احمد کریمی

از میان خاطرات خاک گرفته و قدیمی، یادی از دوران انشاءهایی با موضوعاتی تکراری افتادم...

می‌خواهید در آینده چه کاره شوید؟

و ما بچه‌های چشم و گوش بسته‌ای که در زمان خودمان هم نمی‌دانستیم چه‌ اتفاقی در حال افتادن است، لاجرم دو شخصیتی را که همیشه خوب می‌شناختیم، به عنوان الگویی مجسم می‌کردیم و آرزوی رسیدن به آن موقعیت‌ها را داشتیم؛ یا دکتر، که همیشه از روبرو شدن با او ترسان بودیم؛ یا معلم که او را بعد از پدر و مادرمان، شخصیت سوم زندگی خود می‌دانستیم...

اما حالا بعد از گذشت سال‌ها و کدر شدن خاطرات آن دوران، وقتی به خودمان، معلم‌ها، همکلاسی‌ها، مدیر و ناظم‌ها، مدرسه‌ها و همه شرایط آن دوران فکر می‌کنیم، می‌بینیم هیچ هدف‌گذاری مناسبی برای آینده نداشتیم، و موضوعات انشاء در حد یک نمره بالای 18 برایمان چیزی نداشت...

یادم می‌آید معلم‌های روزگار ما، تنبیه بدنی در کلاس را یکی از شیوه‌های موثر تربیتی می‌دانستند و حتی در برخورد با والدین هم بر این کار تأیید و حمایت می‌شدند؛ سوای چند معلمی که اخلاق خوبی داشتند، برخی از آنها، در کتک زدن و تنبیه کردن خلاقیت‌های عجیبی داشتند...

معلمی را فراموش نمی‌کنم که نحوه تدریسش استثنائی بود. شاگردی را فرامی‌خواند که جواب دهد، اگر بلد نبود، به نفر بعدی - حال به شانس هرکس- می‌گفت بیاید و جلوی همه سیلی به گوش نفر اول بزند. نفر دوم اصولاً این کار بی ربط را انجام نمی‌داد، نفر سوم فراخوانده می‌شد تا هر دو را بزند – حالا نفر دوم چرا باید کتک می‌خورد را ما هم نمی‌فهمیدیم- اصولاً سومی هم نمی‌زد؛ این قضیه بیشتر اوقات اتفاق می‌افتاد و هر بار هم نزدیک به 10 – 12 نفر جمع می‌شدند و بالاخره یکی همه را می‌زد و قضیه فیصله پیدا می‌کرد...(گاهی هم تمام نمی‌شد و دستور سفید کردن صورت همه با گچ صادر می‌شد، آنوقت ما بودیم و معلمی که هیولا شده بود)

و همین طور از این نوع خلاقیت‌ها که گفتنش مثنوی هفتاد من کاغذ می‌شود. اما این روزها که در کتابفروشی یک از دوستان میهمان می‌شوم و سیل جمعیت دانش آموزان را می‌بینم که برای تهیه کتابهای چندصد صفحه‌ای تست‌های متنوع، بی مهابا پول خرج می‌کنند، و بُعد اموزشی بیش از حد تقویت شده را می‌بینم؛ دلم می‌سوزد که "معلم" نیستم !!!

دلم ‌می‌سوزد از اینکه بچه های ما به صورت کاریکاتوری در حال علم اندوزی هستند و کنارش خیلی چیزها را نمی‌آموزند. مبنای علم‌اندوزی در اسلام هیچ وقت فشارهای مطالعات ده دوازده ساعتی برای نمره و مدرک نیست، کما اینکه در کنار این علم اندوزی بسیاری از چیزها هستند که هم ساعت مطالعه را کم می‌کنند و هم میزان یادگیری را افزایش می‌دهند. و این در حالی هست که بچه‌های ما برای اسلام تربیت نمی‌شوند. تأیید این حرف، شبهه‌ها و انحرافات فکری هست که بسیاری از این بچه‌ها دارند و به علت ترس و یا خجالت از بیان آن، سوالاتشان ناگفته و بی‌جواب می‌ماند...

امام جمعه موقت شهرمان، روز جمعه گذشته، بچه‌های این دوران را مظلوم‌ترین بچه‌های عالم خواند؛ واقعیت هم همین طور است،‌ دنیایی از دشمن که در همه جا و با هر وسیله‌ای، آنها را سیبل خود کرده‌اند و ما که بی‌خیال و یا به سستی نگاه‌شان می‌کنیم...

کاش معلم‌های امروز بدانند که اگر معلمی - به معنای حقیقی- نکنند و خلاقیت آموزش‌دهی نداشته باشند، آنقدر معلم برای بچه ها - از شبکه‌های اجتماعی و ... – هست که دیگر جایی برای تربیت آنها نمی‌ماند...

اما امروز و بعد از مسیری که در زندگی آمده‌ام، موضوع انشایم را نه برای نمره، بلکه به خاطر خدا انتخاب می‌کنم...

ای کاش معلم بودم ...