یادداشت‌های احمد کریمی

با "توافق نیم بند" هسته ای، انگار بدنه مردمی که در کنار هم به مقاومت شناخته می شدند، دو تکه شد. گروهی "افراطیون" و گروهی "ساده اندیش" ...

اما، آنچه باعث شد عقده برخی کف خیابان خالی شود و "دلواپسان" را "افراطی" بخوانند، همان فتح الفتوحی بود که به آقای ظریف، منتسب شد. همان فتح الفتوحی که برای رسیدن به آن، سالها جان و مال مردم ما دست مایه نامردی دشمن و خنجرهای آخته منافقین از پشت شد. فتح الفتوحی که به یک شخص و یا حتی یک دولت برنمی گردد و اعتبار یک ملت و جانفشانی های او در سالهای متمادی، در آن بسیار دخیل بود...

انگار برخی نمی دانند، آقای ظریف با آنچه از یک ملت قهرمان برای او مایه قوت و قدرت شده است، بر سر میز مذاکره نشست و با همین دست مایه نیز جمله "هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید" بر زبان می آورد، و با همین اعتبار نیز  توانست جلوی چند ابرقدرت دنیا بدون اینکه تنش بلرزد، حرفش را بزند.

با نگاهی به نامه رهبر معظم انقلاب در جواب نامه رییس جمهور محترم، خواهیم فهمید یک گوشه از نامه، تذکر به همین "ساده اندیشان" است. تذکری در قالب جمله "از ملت عزیز انتظار دارم که همچنان وحدت و متانت خود را حفظ کنند تا بتوان در فضای آرام و خردمندانه به منافع ملی دست یافت."

انتظار دارم؛ وحدت و متانت را حفظ کردن؛ فضای آرام و خردمندانه؛ منافع ملی ...؛ اینها در کنار هم چه مفهومی را در بر دارند؟

ساده اندیشان، متانت خویش را از کف داده اند و رقاصی شان کف خیابان برای آنچه حتی یک بار هم نخوانده بودند، نشان می دهد اگر این جریان جایی در قوه تصمیم گیری کشور پیدا کند و یا حتی در تصمیم گیری ها نقش کمی هم داشته باشد، آنچه به باد هوا می رود، منافع ملی و فضای امن جامعه است ...

ساده نباشید و منتظر تحقیق های بیشتر و عمیق تر از مسئله باشید، اگر مسئله به این سادگی بود که شما فکر می کنید، که دیگر اینقدر مذاکره نیاز نداشت؛ سادگی، گاهی سر آدم را به باد می دهد...