یادداشت‌های احمد کریمی

یکی از تلخ ترین اتفاقات سال 96 و یا حتی بی سابقه در سال های گذشته را می توان برگزاری جشنواره حرکت و برکت در میبد عنوان کرد، همان جشنواره ای که حرف و حدیث های زیادی را در پی داشت.

اما پخش نشدن یکی از کلیپ های بسیار ناراحت کننده این جشن، هم از طرف دغدغه مندان و طیف انقلابی و هم از طرف موافقین این هنجار شکنی صریح، علت هایی داشت که بهتر است یاداوری کنیم.

جریان انقلابی به خاطر حفظ آبروی میبد و مسئولین و بزرگانش، از انتشار رقاصی گسترده‌ی خانم ها در این جشن خودداری کرد و به نوعی انتشار آن را اشاعه فحشا عنوان کرد و جریان مقابل اما از انتشار کلیپ هایی که مطمئنا در دست دارند، طفره می رود تا ناراحتی و اعتراض مردم میبد در حد اعتراض به همان بازی دم کشی تعبیر و در افکار عمومی اعتراض های دنباله دار محق جلوه نکند.

اما در این میان و مخصوصا با سکوت ناراحت کننده مسئولین امر یک اتفاق ناراحت کننده در حال شکل گیری است. مسئولین مورد نظر با سکوتی که نتیجه آن طبیعتا آرام شدن اوضاع باید باشد، در بلند مدت ضربه مهلکی را به فرهنگ و عرف و اخلاقیات این جامعه می زنند که صدای آن را بعدها خواهیم شنید.

سال دیگر و یا چند ماه دیگر، جریان موافق عادی سازی این حرکات و رفتارها، با انتشار کلیپ هایی که موضع گیری و معذرت خواهی در قبال آن صورت نگرفته است، آن را ملاک و معیاری برای انجام دیگر حرکات ناهنجار خود می کند و هر جا که دهان مخالفی باز شد، حرکتِ با برکتش را جلوی چشم ها می گذارد که کار فعلی هیچ وقت بدتر از آن جشنواره نیست!

در سه مرحله راهبردی "تعریف موقعیت، " تفسیر موقعیت" و "تحلیل موقعیت"، می توان به درستی فهمید که با تعریفی اشتباه  از موقعیت، از طرف جریان های موافق سکولاریته شدن جامعه و متاسفانه سکوت برخی از مسئولین امر، مردم جامعه، به تفسیر و در نهایت تحلیل درستی از اتفاقاتی این چنینی نمی رسند و مسیر رو به رشد فساد و انحراف، در قالب مطالبه گری های اشتباه و سطحی، در جامعه نهادینه می شود.

شاید همه ما، نتیجه "سکوت" مسئولین و خواص، و عواقب آن را در واقعه کربلا خوب درک کرده ایم، سکوتی که نزدیک به واقعه کربلا و منتج به شهادت امام حسین(ع) شد؛ اما قبل از این سکوت نزدیک، سکوت بلند مدت و با سابقه تر در دنیای اسلام نیز که به مظلومیت امام علی (ع) و تنهای امام حسن(ع) منجر شد را زیاد مد نظر نداریم.

سکوت امروز مسئولین ما، آینده را آبستن چه حادثه تلخی باشد، خدا می داند ...